VEČERNjIM bogosluženjem u Crkvi Bogorodice Ljeviške u Prizrenu, predavanjem na temu “Hiljadu godina Prizrenske eparhije”, liturgijom u Sabornom hramu Svetog velikomučenika Georgija koju je episkop raško-prizrenski Teodosije služio sa arhijerejima Srpske pravoslavne crkve, tokom protekla dva dana Eparhija raško-prizrenska proslavila je hiljadugodišnji jubilej, od prvog pisanog spomena eparhije. Ova eparhija se u pisanom zapisu prvi put spominje u hrisovulji vizantijskog cara Vasilija Drugog, 1019. godine, kada je ušla u sastav Ohridske arhiepiskopije, dok je krajem 18. veka, spojena sa Raškom u Eparhiju raško-prizrensku.
Podsećaju da je pri osnivanju Prizrenska episkopija obuhvatala oblast Hvosna oko Peći i Dečana, grada Leskovca i Britosa, i imala je petnaest klirika. Njeno sedište, kao i danas, bilo je u Prizrenu, a 1214. godine ovaj grad je pripojen Srbiji.
– Eparhija raško-prizrenska je kroz svoju istoriju uvek bila bedem prema inoslavnima, neslovenima i nesrbima, a istoriju crkve nemoguće je odvojiti od narodne istorije. Kad znamo da je ova eparhija osnovana pre nemanjićkog perioda i da je zauzimala jedno od centralnih mesta u nemanjićkoj države, nije čudo što je u svojoj ogromnoj, burnoj i slavnoj prošlosti, pa sve do danas, imala velikih uspeha i velikih iskušenja. Njen najveći uspon bio je u doba Nemanjića, a opadanje i velika golgotska iskušenja imala je u periodu turske vladavine, što se odražavalo u gonjenju njenih episkopa, maltretiranju i ubijanju sveštenika i srpskog naroda, a takođe i u prisilnim seobama, kojih, nažalost, ima i u naše vreme – navodi se u saopštenju Eparhije raško-prizrenske, koja je brojnim duhovnim svečanostima obeležila slavni jubilej.
[ads1]
A da je Eparhija raško-prizrenska i danas bedem opstanka srpskog naroda na Kosmetu, svedoče predstavnici Srba širom pokrajine.
– Osim od pomoći države Srbije, povratnici u metohijskim sredinama opstaju najviše zahvaljujući raznim vidovima pomoći i podrške monaštva iz Visokih Dečana – pričaju nam predstavnici Srba u Metohiji koji su, kao i u ostatku Kosmeta, vezani za svoje svetinje – Pećku patrijaršiju, manastire Budisavce i Gorioč, Gračanicu, Draganac, Sokolicu…
– Jasno je da se više od 25.000 Srba okuplja oko Milutinove Gračanice, a svim Srbima iz Kosovskog Pomoravlja, kojih ima oko 30.000, manastir Draganac je živo svetilište – govore vernici iz pokrajine.
Ne zaboravljaju početak rada i obnavljanje Prizrenske bogoslovije pre osam godina, kada je u đačke klupe ove duhovne škole sela prva generacija mladih bogoslova.
– Osim Bogoslovije i brojnih drugih svetinja, zahvaljujći episkopu Teodosiju oživele su i crkve u gradovima na Kosmetu gde osim sveštenika, poput Vučitrna i Uroševca, nema ni jednog jedinog Srbina – kažu naši sagovornici iz ove eparhije koja je obnovila i oživela i Crkvu Svetog Đorđa, jedini živi hram u Prištini.
[ads2]
LEPOTA BOGORODICE LjEVIŠKE
Pored obnovljene Bogoslovije i Crkve Svetog Đorđa, u čijem konaku živi sveštenik sa suprugom i troje dece i u kojoj je otvoren dečji vrtić za nekoliko srpskih mališana u ovom gradu, delimično je obnovljena i Crkva Bogorodice Ljeviške (na fotografiji) u jednoj od prizrenskih ulica, koja je spaljena u pogromu 2004. godine.
– Ne zna se da li je ova crkva lepša spolja ili iznutra, ali nadamo se da ćemo je obnoviti u potpunosti – veli sveštenik Đorđe, dok svetinju koju obezbeđuje kosovska policija redovno pohode vernici.
novosti.rs
